εφοδηγώ

ἐφοδηγῶ, -έω (ΑΜ)

είμαι οδηγός τού δρόμου

μσν.-αρχ.

(ενεργ. και παθ.) (και για πνευματικούς οδηγούς) «ἐφοδηγούμενοι ὑπὸ τοῡ παρακλήτου», Ιγνάτ. Θεοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + ὁδηγῶ].